Salontafelboeken. Je kent ze wel, die grote boeken, vol mooie foto’s of prenten, met zwaar, vaak glossy papier en opvallende hardcovers. Er valt veel over te zeggen.
Voor sommigen zijn ze het toonbeeld van creativiteit. Ze stellen vaak het werk van bekende of minder bekende kunstenaars tentoon of zijn een ode aan al dan niet obscure subculturen. Zeg maar de hippie broer van het gewone boek. Ze zijn een statement: hier sta ik voor. Ze worden deels gekocht om te lezen, deels om de identiteit van de lezer tentoon te spreiden.
Voor anderen vormen ze een statussymbool. Een stapeltje color-coordinated salontafelboeken op verschillende plekken in het huis (en vaak ook effectief op de salontafel) toont wat een goede smaak de eigenaars hebben en hoe intellectueel vooruitstrevend ze zijn. Als je de boeken goed bekijkt valt echter op dat het onmogelijk is dat ze meer dan eens geopend werden. In feite zijn ze inwisselbaar met een dure geurkaars van het juiste merk, of een kleine abstracte sculptuur in Scandinavische stijl.
En dan zijn er de mensen die deze boeken kopen uit interesse voor het onderwerp, met de intentie om ze ook effectief te lezen. Deze salontafelboeken belanden vaak mee op de boekenkast in plaats van strategisch op een mooi bijzettafeltje. Zoals iedereen die het al geprobeerd heeft weet, valt het helaas niet mee om een salontafelboek ook effectief te lezen. Deze boeken zijn immers gemaakt om naar te kijken, niet per se om te lezen. De typische korte kleine tekstjes in een mini-lettertype zijn hier het bewijs van.
Wat jouw motivatie ook is, hier zijn enkele aanraders van op onze salontafel:
- Vivian Maier. Street Photographer. Vivian Maier werd postuum ontdekt toen een door haar gehuurde garagebox vol met foto’s en filmrolletjes gevonden werd. Dit boek, gevuld met haar werk, geschoten in een toendertijd atypische fotografie-stijl, is eentje waar zowel Roos en Laura graag door bladeren.
- Robbrecht en Daem – An Architectural Anthology (ed. Maarten Van Den Driessche). Vraag ons niet waarover dit boek gaat. We lazen het niet. Maar als je architect bent of architecturale ambities hebt, leg je dit boek best zichtbaar in huis.
- Immy Humes – The only woman. Is het een fotozoektocht? Of toch eerder een maatschappijkritiek? In dit fotoboek word je meegenomen doorheen de tijd, van 1862 tot 2020. Elke foto toont een groep mensen. Ze hebben allemaal één iets gemeenschappelijk: er staat slechts één vrouw op de foto. Soms zie je haar direct, soms moet je heel lang zoeken of spieken achteraan het boek. De begeleidende tekst geeft meer uitleg. Leerrijk en ontnuchterend.
